ภารกิจที่ 1 : มือใหม่

ภายในห้องโถงขนาดใหญ่ หญิงสาวผมยาวสีน้ำตาลอ่อนนั่งอยู่บนโซฟาสีแดงเลือมด้วยทองคำแท้ เธอนั่งอยู่ด้วยท่าทางที่เยือกเย็น ซึ้งเข้ากับชุดกระโปรงสีเทาดำที่เธอสวมใส สายตาจ้องไปยังสวนย่อมหน้าบ้าน สีหน้าของเธอไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ใดๆทั้งสิ่ง เธอมีชื่อว่า บอมเบลล่า เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของท่านทูต ใครๆอาจมองว่าเธอเกิดมาเพรียมพร้อมทุกอย่าง แต่ไม่ใช่อย่างที่คิด เธอไม่เคยได้รู้จักกับคำว่ามิตรภาพ เพราะเธอไม่มีเพื่อนเลย 
ไม่นานนักก็มีสาวใช้ เดินเข้ามาพร้อมถือถาดขนมหวาน สาวใช่วางถาดขนมหวานวางตรงหน้า บอมเบลล่า ใบหน้าของหล่อนแฝงด้วยรอยยิ้มที่ร้ายกาจแล้วเดินจากไป บอมเบล่า ชอบขนมหวานเป็นพิเศษ จึงหยิบกินโดยไม่รอช้า ทันทีที่กัดเข้าปากนั้น เพียงคำเดียว บอมเบลล่า ก็รู้สึกราวกับว่าจะจากโลกนี้ไป
"เช้าแล้วหรอเนี้ย ทำไมเตียงฉันเป็นยังนี้เนี้ย" เธอเอ๋ยทันทีที่ลืมตามา เมื่อเธอมองไปรอบๆก็พบว่าเธออยู่ในป่า แต่เป็นป่าที่มีแต่ขนมหวาน ซ็อกโกแลต และลูกอมต่างๆมากมาย ด้วยความแปลกเธอจึงรีบวิ่งไปชื่นชมทุกอย่างที่ป่าแห่งนี้ด้วยความตื่นเล่น
"5555 ที่นี้เหมือนความฝันเลย ที่นี่แหละ ฉันต้องการที่นี้ ฉันจะอยู่ท่นี้ตลอดไป" เล่นเธอก็เดินเข้าไปในป่าเรื่อยๆ

แสงอาทิตย์ส่องลอดใบไม้ลงมาสู่พื้นเป็นลำแสงสีทองจางๆ ร่างหนึ่งค่อยๆขยับลุกอย่างๆช้าบนกิ่งไม้ใหญ่ แล้วโยนกระเป๋าลงไป ก่อนจะกระโดดลงตามลงไปอย่างเมื่อยล้า
"เช้าแล้วเหรือเนี่ย" หญิงสาวบัดเศษใบไม้ออกจากเสื้อผ้าก่อนจะคว้ากระเป๋าเดินทางคู่ชีพของเธอขึ้นมาจากพื้น
 "ยังไม่ขาดใช่ไหมเนี่ย" เธอบ่นกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะนึกได้ เมื่อคืนเธอนอนอยู่ที่ลานหินกว้างใกล้ชายป่า พอจะงีบหลับก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเป็นร้อยคู่ของฝูงหมาป่า เลยต้องรีบหาต้นไม้ใหญ่แล้วปีนขึ้นมานอนอยู่บนกิ่งไม้เพื่อเลี่ยงมัน  รินสำรวจกระเป๋าคู่ชีพอย่างละเอียดก่อนจะเดินตามเสียงน้ำที่ได้ยินไปจนเจอลำธารสายหนึ่งอยู่ไม่ไกล  หลังจะวักน้ำขึ้นมาสูดกลิ่นอันบริษุทธิ์เข้าไปด้วยความเคยชิน
 "สะอาดใช่ได้" เธอพูดกับตัวเองเบาๆ ความสดชื่นกลับคืนมาอีกครั้งเมื่อได้น้ำสะอาดมาลูบไล้ใบหน้า มือบางหยิบกระติกน้ำข้างตัวมาเติมจนเต็ม เงาสะท้อนจากลำธารเผยให้เห็นอะไรบางอย่าง รินเงยหน้ามองภาพเบื้องหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา ต้นไม้สีน้ำตาลเงางับส่งกลิ่นหอมเย้ายวนที่ยืนต้นอยู่บนเนินนั่น
"ช็อกโกแลตหรือ?"
ไวกว่าความคิด เท้าสองข้างก็พาเธอลุยน้ำข้ามลำธารมายังสิ่งที่เห็นทันที ทั้งกลิ่น และสีน้ำตาลที่เธอไม่ได้เห็นมาหลายปีแต่เธอก็ไม่เคยลืมรสชาติที่แสนวิเศษของมัน รินเอื้อมมือไปเด็ดใบที่ใกล้ที่สุดมาดม กลิ่นหอมหวานของมันเข้าไม่เต็มจมูก
"หรือจะชิม" เธอคิดไปพลางจ้องใบไม้ในมือ "มีพิษหรือเปล่าก็ไม่รู้"
นึกขึ้นได้ก็สลัดใบไม่ในมือทิ้ง "ต้นไม้จะกลายเป็นช็อกโกแลตได้ยังไง" รินพูดเบาๆ ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ กลิ่นหอมอ่อนๆของช็อกโกแลตโชยมาตามสายลม "หิวจนเพี้ยนรึไงเนี่ยเรา" "ไปดูซะหน่อยละกันว่ากลิ่นมันมาจากไหนแน่"
รินตัดสินใจเดินไปตามกลิ่นที่โชยมาเป็นระยะ  เมื่อเดินมาเรื่อยๆ ทิวทัศน์สองข้างทางก็เริ่มเปลี่ยน ต้นไม้ใหญ่เริ่มบางตาลง กลิ่นหอมชัดเจนขึ้น
"ท่าทางจะถูกแม่มดลวงมาซะแล้วเรา ยิ่งเดินกลิ่นยิ่งชัดอย่างนี้" รินหัวเราะกับตัวเองเบาๆ "แจ๋วเลย ได้แม่มดสักตัว คงขึ้นเงินได้โข"
ถ้าเมืองนี้รับขึ้นเงินค่าหัวอ่ะนะเธอคิด นักเดินทางอย่างเธอถ้าเจอมอนสเตอร์มีค่าหัวระหว่างทางก็ถือเป็นโบนัส จัดการได้ก็ได้เงิน แต่ถ้าโดนมันจัดการก็กลับบ้านเก่าเท่านั้น คิดไปพลางหัวเราะไปพลางนี่ละ ความสุขเล็กๆน้อยๆของนักเดินทาง แล้วความคิดก็พลันหยุดชะงัก รินแทบไม่เชื่อสายตาตนเอง ต้นไม้ข้างหน้าเธอเหมือนเจ้าต้นที่เจอตรงริมลำธารไม่มีผิด จะผิดกันก็ตรงที่ว่า เจ้าต้นนี้มีกระต่ายน้อยพลุบโผล่อยู่ที่โคนต้น และมันทำด้วยช็อกโกแลต!!

เด็กสาวที่เป็นหลานเจ้าของร้านขนมหวานสุดหรู

"ฉันเบื่อเหลือเกินกับรสชาติเดิมๆ ความหวานซ้ำๆซาก 
แต่เป็นแค่ความสุขที่ไม่ยั่งยืนเอาซะเลย..."


เธอเหมือนจะเป็นเด็กน้อยตัวเล็กๆที่มีความสุขที่สุด 
มีแต่ข้าวของเครื่องใช้ดีๆ อยู่ที่ดีๆ อาหาร ดีๆมารุมล้อม
แต่ก็ป่าวเลยเธอไม่ดีใจกับมันเลยซักนิด...

ของที่ซักวันหนึ่งก็จะหมดไปน่ะ...ฉันไม่ต้องการหรอกนะ..
.
.

เย็นวันหนึ่งหลังกลับจากโรงเรียน ฉันกลับมาที่คฤหาสน์หลังโตสุดหรู
ที่ทุ่มทุนสร้างจากโรงงานทำขนมยักษ์ใหญ่ของพ่อของเธอเอง แต่ตอนนี้มันตกไป
อยู่กับอาของเธอแล้ว เนื่องจากพ่อของฉัน...เกิดอุบัติเหตุลึกลับ..

"อะไรกัน !!! เป็นไปไม่ได้  นี่หมายความว่ามรดกทั้งหมดของบริษัทไม่ใช่ของฉันคนเดียวงั้นหรอ !?" 

เสียงตะคอกของคุณอาจากประตูห้องทำงานดังขึ้นทำให้ฉันสะดุ้ง และหยุดเคลื่อนไหวอัตโนมัติ

" งั้นก็จัดการนังเด็กนั่นเลยสิ.. เหมือนที่ฉันเคยทำไว้กับพ่อของมันไงล่ะ !"

 !!!!!!รึว่าคุณอา...จะเป็นคนฆ่า..

" คุณหนูกลับมาแล้วหรอคะ ?" 


" มะ ..มาเรีย! "ฉันหน้าซีด


"เ สี ย งใ ค ร น่ ะ  !"


"หนะ หนีเร็วค่ะ !!"
ก่อนที่ประตูบานนั้นจะเปิดผั้วออกมาฉันรีบขวามือ คุณมาเรีย
แม่บ้านประจำตะกูลวิ่งหนีตาย สุดชีวิต 

" จับตัวมันไว้ !หยุดเดี๊ยวนี้นะนังเด็กบ้าเอ๊ย !!!"

ฉันรีบวิ่งมายังยังทางลับเก่าๆ ทางลงไปชั้นใต้ดินของคฤหาสห์

" นี่มันเรื่องอะไรกันคะคุณหนู??" 

   ฉันไม่ตอบ แต่หันไปสบตามาเรีย เพื่อให้เข้าใจว่าฉันไม่สามารถบอกได้ในขณะนี้
แล้ววิ่งต่อไปในชุดกระโปรงยาวนักเรียน กับสาวใช้คนนึง
   เราวิ่งมาจนถึงซ่อนแต่กลับมีบางอย่างหยุดฉันไว้ก่อน ไม่ใช่คุณอา..แต่เป็น..

"นะ นายเป็นน่ะ !! " ทั้งที่นี่มีแค่ฉันที่รู้ทีรู้แท้ๆ..

ชายหนุ่มแต่งชุดประหลาดๆ ยืนเชิดพิงกำแพงอยู่
" เดี๊ยวก็รู้เอง...อีกอย่างไม่ใช่แค่เธอที่รู้ว่ามีสถานที่นี้อยู่...มองข้างหลังเธอสิ"
ฉันหันขวับตามที่เขาบอก แล้วฉันก็เห็นชายวัยกลางคนนั่นคือ อาของฉันเอง !

" นึกแล้วว่าเธอต้องมาที่นี่สาวน้อย...เธอก็เหมือนพ่อของเธอ 
เมื่อไหร่ที่กลัวก็มักมาซ่อนที่นี่เสมอ แล้วฉันก็มักหาเขาเจอเสมอด้วยสิ..ครั้งนี้ก็เช่นกัน"

" คุณฆ่าพ่อหนู !!! " ฉันเอ่ยออกไปด้วยความโกรธ

" หึ  แต่ตอนนี้เธอต้องมากับฉัน !!"

"คุณหนู!!"

   เขาดึงแขนฉัน ออกมาจากมาเรียอย่างไม่ไยดี มันทำให้ฉันรู้สึกเจ็บที่บริเวณข้อมือ ฉันพยายามจะขัดขืนแต่ก็ไม่สำเร็จแรงเขาเยอะกว่าของฉันมาก

" นี่...ตาแก่ แต่ยังไงวันนี้ต้องขอรับตัวคุณหนูคนนี้ไว้ก่อนแล้วนะ " ชายแปลกหน้าพูดขึ้น

  เขาคว้าแขนของฉันด้วยความทะนุทะนอม และอ่อนโยน แต่แข็งแกร่ง รู้ตัวอีกทีก็อยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้วแล้วก็มีแสงสว่างอันอ่อนโยนส่องลงลงมา..ฉันเผลอหลับไปในที่สุด

  ฉันตื่นขึ้นมาบนตักของคุณมาเรียของหมดสติไป...
  " ไม่เป็นไรแล้วนะคะ คุณหนู ^^"

  " มะ มาเรีย ... ที่นี่ที่ไหน.. ?"

  ฉันค่อยๆดันตัวขึ้น...แต่ไม่รู้สึกถึงอาการเหนื่อยอีกเลย แต่ว่าอากาศดีจังนะ ..

  " นี่ค่ะ คุณหนูลองชิมสิคะ ชาวบ้าน" มาเรียยื่นลูกกวาดสีทองประหลาดๆมาให้ แล้วฉันก็ป้อนมันเข้าปากไป..

  นี่มันความรู้สึกแบบไหนกันนะ ทั้งอบอุ่น ทั้งนุ่มละมุล รู้สึกดีอะไรยังงี้นะ..

 " นี่ลูกกวาดอะไรหรอคะ ? "

  " อ่อ ลูกกวาดความสุขนิรันด์ค่ะ ^^ "
.

ภายในร้านขนมหวานของมาดามมิมเพิลมีฟ ฮาร์โมนิก้ากำลังกลิ้งคัพเค้กช็อคโกแลตในมือของตัวเองไปอย่างช้า ๆ เพื่อดูส่วนผสมของมัน เด็กชายผมสีน้ำตาลเอาลิ้นแต้มลงบนคัพเค้ก รสอร่อยหอมกรุ่นแผ่ซ่านไปทั่วลิ้น ฮาร์โมนิก้าเบิกตาสีน้ำเงินใส่คัพเค้ก มันเป็นรสที่อร่อยมากจริง ๆ

"อร่อยมาก !" เด็กชายบอกกับคัพเค้ก

ทันใดนั้นเอง คัพเค้กที่อยู่ในมือก็เริ่มกลายเป็นของเหลวเหนียวข้นสีน้ำตาล ช็อคโกแลต! ช็อคโกแลตกำลังไหลออกมาจากคัพเค้กโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด มันไหลไปตามพื้น ฮาร์โมนิก้าเดินตามไป ในขณะที่กำลังจะก้าวต่อนั้น ขาเจ้ากรรมทั้งสองก็ขยับไม่ได้ ฮาร์โมนิก้าตาลีตาเหลือกพยายามยกเท้าขึ้น แต่ส่ิ่งที่เกิดขึ้นกลับกลายเป็นว่าเขากำลังถูกดูดลงไปในช็อกโกแลต

"ไม่นะ ม่ายยยย" เด็กชายร้องเสียงหลง ขณะที่ถูกดูดลงไป ภาพสีน้ำตาลของช็อกโกแลตเข้ามาแทนที่ กว่าที่ฮาร์โมนิก้าจะรู้สึกตัวอีกครั้ง เขาก็พบว่าตัวเองถูกรายล้อมไปด้วยต้นไม้ที่เป็นช็อกโกแลตเสียแล้ว

"เมืองช็อกโกแลต !" ฮาร์โมนิก้าพูดอย่างร่าเริง ก่อนที่จะวิ่งไปตามถนนช็อกโกแลตที่กำลังจะพาเขาไปที่ไหนสักแห่ง

'ตุ้บ!' เสียงของการกระทบกันระหว่างหลังของแคมปัสและพื้นหญ้าเขียวชะอุ่มดังขึ้น หลังจากที่ช่องมิติประหลาดปิดลง เด็กชายลุกขึ้นแล้วหันมองไปรอบๆ สิ่งที่เขาเห็นนั่นก็คือ หมู่บ้านรูปทรงประหลาดมากมาย ไม่ว่าจะเป็นขนมนานาชนิดที่ส่งกลิ่นหอมตลบอบอวลไปทั่วพื้นที่ เขามัวแต่ยืนอ้ำอึ้งกับสิ่งที่เห็น จนเขานึกได้ และเดินมุ่งหน้าตรงไปยังตึกอาคารใหญ่ที่มีสีสันสะดุดตา

"หรือนี่จะเป็นดินแดนช็อกโกแลต!!" เด็กชายเอ่ยอย่างตื่นเต้นพร้อมนึกถึงเหตุการณ์ในงานวันเกิดของเขาเมื่อคืน ที่เขาขอให้ได้มาที่ดินแดนแห่งขนมเหมือนการ์ตูนที่ได้ดูตอบพบค่ำตามประสาเด็ก

"ว้าวววว ดินแดนช็อกโกแลตจริงๆด้วย"

Monika Sweetty หญิงสาวผมน้ำตาล
เธอมีหน้าตาที่แสนใสซื่อ
"เฮ้ แน่จริงก็จับข้าให้ได้สิ เฟรดดี้ "หญิงสาวทำหน้าเย้ยหยันพร้อมกับวิ่งหนี เธอวิ่งเข้าไปในป่าลึก
เอ๊ะ "ทางนี้ทำไมข้าไม้คุ้นเลยหล่ะ หรือว่า
เราหลงทาง!!" เธอจึงใจแข็งเดินเข้าไปในป่า แต่แล้วเธอต้องถึงกับตะลึงเมื่อเห็นเมืองที่งดงามราวกับเมืองในเทพนิยาย เธอเดินเข้าไปมองป้ายที่เขียนว่า'ดินแดนช๊อกโกแลต'

มาบอนไทด์ ชายหนุ่มที่มาพร้อมกับเสื้อคลุมสีเขียวมรกตและเนคไทที่ดูจืดชืด เดินเข้ามายังสถานที่แปลกๆที่เหมือนกับว่าทุกสิ่งบนโลกเต็มไปด้วยขนมหวานมากมายหลายชนิด ทั้งโดนัท เค้กก้อนโต และบางสิ่งบางอย่างดูประหลาดคล้ายกับช็อกโกแลตหวานๆ

ก่อนที่เขาจะมายืนอยู่ตรงหน้าดินแดนขนมหวานนี่เพียงไม่กี่ชั่วโมง มาบอนไทด์เดินเอกเขนกอยู่บริเวณสวนสาธารณะ ทันใดนั้นเขาก็เห็นพืชหน้าตาประหลาดใบมีสีแดงสลับกับสีขาว เขาจึงรีบวิ่งเข้าไปยังพุ่มไม้นั่นอย่างตื่นเต้น ทันทีที่เขาได้สัมผัสกับพืชต้นนั้น เขาก็รู้สึกง่วงเหมือนกับโดนมนตร์สะกด ก่อนที่จะผลอยหลับไปและตื่นขึ้นมาท่ามกลางดินแดนประหลาดที่เต็มไปด้วยขนมหวานแห่งนี้

สโลว์เด็กชายผู้เย็นชาเขามีความใฝ่ฝันว่าจะมีเวทมนตร์ เขาชอบที่จะกินช็อกโกแลตเสมอวันหนึ่งหลังจากที่เขาเดินออกจากร้านขนมหวานที่เข้าชอบไป เขารู้สึกเหมือนยิ่งเดินไปมากเท่าไรมันก็ยิ่งมืด เขาเดินไปเรื่อยๆจนเริ่มเห็นสถานที่แปลกๆที่เหมือนขนมหวานเขาเดินไปและมองดูขนมหวาน เขาจึงบอกกับตัวเองว่า "หลงมาที่ไหนกันอีกล่ะ" และก็มีเสียงของขนมหวานที่มันทำให้สโลว์เริ่มจะหิวแต่เข้าก็เห็นอะไรบางอย่างเขาจึงวิ่งไปเรื่อยๆและเขาก็ได้ยินว่า "โลกของขนม" เขาจึงคิดว่า "มันจะมีเรื่องสนุกให้ฉันทำมั้ยนะ" และเข้าก็เดินไปเรื่อยๆในโลกแห่งนี้...